The Float Foundation, ANBI geregistreerd, elke euro naar het goede doel...


Verslag van het bezoek van Henk van Zijtveld aan het weeshuis Battambong Cambodja mei 2009.

Na een spannende reis wegens 3,5 uur vertraging op Schiphol (en daarmee het risico van het missen van de noodzakelijke vlucht naar Phnom Penh Cambodja) lukt het op het nippertje de connection vlucht te halen en kom ik aan op een warm vliegveld.

Vireak Ann (onze vaste agent op het project) en Arie Bloed (de man die ons heeft geholpen bij het opzetten van de structuur in Cambodja) zullen mij de komende dagen vergezellen op mijn reis en zij wachten mij op bij de uitgang.

Na een warm welkom gaan we direct op stap. Ons eerste bezoek is het kantoor van CPCDO voor een bespreking met Dhr Meas Yuth de algemene directeur van het weeshuis in Phnom Penh en onze dependance in Battabong. Tijdens een rondleiding door het gebouw valt het mij op dat de voorzieningen en het gebouw in Phnom Penh van een lager niveau zijn dan die in onze organisatie in Battambong. Verder is een wezenlijk verschil met dit huis en het onze dat hier ook hele jonge kinderen zijn opgenomen hetgeen in ons huis niet het geval is. Hierna bespreken we de huidige situatie en de plannen voor de toekomst. Hierbij zal CPCDO actief gaan zoeken naar bedrijfsmatige sponsoren vanuit Cambodja zelf zodat ons huis uiteindelijk zichzelf kan bedruipen en wij een nieuwe activiteit kunnen opzetten. Duidelijk wordt aangegeven dat dit niet van de ene op de andere dag te realiseren is hetgeen we onderschrijven maar dat dit op termijn (ca 3 jaar) haalbaar zou moeten zijn.

Hierna zijn we met de auto vertrokken naar Battambong voor een bezoek aan "ons eigen" huis. Na een reis van 5 uur komen we aan.

Het was geweldig te zien hoe hier de operatie verloopt zoals we het bedacht hebben.

Alle kinderen worden opgevangen en verzorgd. Ze gaan naar school en leren onder andere Engels. Verder is in het kader van educatie een kleinschalig project opgestart op het terrein naast het huis om hier rijst en groente te verbouwen. In de eerste plaats leren de kinderen van en in de tweede plaats hoeft het huis alle opbrenst niet meer te kopen hetgeen geld scheelt in de kosten. We laten ons uitgebreid informeren door het hoofd van het huis over het volledige reilen en zeilen van het huis. Het voelt goed om te zien hoe alles verloopt en hoe we er met z'n allen voor hebben kunnen zorgen dat deze kinderen een kans op een toekomst hebben. GEWELDIG!

Er was een vraag van een donateur of alle weeskinderen in ons huis ook echt weeskindertjes zijn en hoe dit gecontroleerd wordt. We hebben dit gevraagd en van de 50 kinderen zijn er 3 volledig wees; 19 hebben nog wel een moeder en 22 hebben nog een vader (eenzijdige wezen) echter deze weigeren voor hen te zorgen of zijn onvindbaar; van 6 kinderen is het bestaan van ouders helemaal niet duidelijk en deze zijn opgenomen als zwerfkinderen. Controle vindt plaats door middel van direct onderzoek en navraag in de omgeving van het kind door de leiding van het huis.

Met een goed gevoel nemen wij afscheid.

Hierna brengen we een bezoek aan de school waar de kinderen les krijgen. bij deze school was vroeger geen schoon water voorziening. Van de giften welke wij in 2008 hebben ontvangen hebben wij een deel bestemd om hierin verandering aan te brengen. Ze hebben een pomp aangesloten op een wel en een water opvangtank aangeschaft. De pomp is niet te zien want zo gaat dat in dit land: ligt hij 1 nacht aangesloten buiten..... De pomp bevindt zich dus in een afgesloten ruimte. Nog een aardig en apart detail: dit hadden wij nooit te weten gekomen als Vireak er niet bij geweest was want de directeur van de school kan geen, ja ja jullie lezen het goed dus, engels. De leraren wel maar die waren aan het les geven. Ook hier is het goed te zien dat middels onze gelden een bijdrage geleverd is aan welzijn en hygiene voor de kinderen.

We vertrekken voor onze laatste afspraak van deze dag met David McAuley. Hij is manager van de foundation Hope For Cambodian Children welke gevestigd is in Battambong stad (ons huis staat ca 20km buiten de stad). Met behulp van de Australische regering en Australische prive fondsen hebben ze een huis opgericht wat is opgebouwd uit 8 stenen huizen en een hoofdgebouw. Toen we er voor stonden dacht ik: Wat een luxe gebouwen in vergelijking tot ons huis. Dat is ook waar maar zij hebben een hele andere filosofie en formule. In elk van de gebouwen woont een paar foster ouders die zelf een baan moeten hebben en hiernaast zorg dragen voor de opvang van 15 kinderen als een soort van familie. Alleen als aan deze twee voorwaarden wordt voldaan "mogen" zij in zo'n huis wonen. Het voordeel van deze in verhouding rijke NGO Foundation is dat zij een eigen arts en nurse in dienst hebben. Deze hebben geen volledige dagtaak aan de medische verzorging van de inwoners van hun huizen en het plan is dat zij de medische dienst gratis gaan verzorgen voor alle kinderen in ons huis. Nadat we het plan uitgebreid doogesproken hebben maakten we de afspraak dat David het plan ter goedkeuring aan hun bestuur zou voorleggen en er op korte termijn op terug komt. Hij heeft aangegeven ervan uit te gaan dat dit doorgaat en wel met name omdat de arts en de nurse toch al betaald zijn. Dit zou een geweldige vooruitgang betekenen voor de medische zorg voor ons huis. Kortom het was een succesvolle bespreking.

Na een lange dag vliegen, vergaderen, reizen en weer vergaderen gaan we met z'n drieen eten en spreken we de dag door. De uitkomst is wat gemixt met name wat mindere gevoelens veroorzaakt door het bezoek aan het huis in Phnom Penh en de staat waarin dit huis zich bevindt en hele goede gevoelens omtrent ons huis en de samenwerking met David McAuley. Al met al een zeer goede eerste dag. Een paar bieren verder gaat ook bij mij het licht toch langzaam uit en ga ik genieten van een warme douch, even lekker scheren en een kilometer slaap.

De volgende dag gaat de reis weer terug naar Phnom Penh (jawel weer 5 uur) en hier hebben wij een laatste bespreking op de agenda staan. We hebben een afspraak met Billy Barnaart, een Nederlander die zich 16 jaar geleden in Cambodja heeft gevestigd.

Hij heeft de JBCF Foundation opgericht en deze stichting werft middelen in Nederland en Cambodja om hiermee foster ouders te zoeken voor wees kinderen. Deze foster ouders zijn meestal ooms en tantes die een vergoeding krijgen als zij een familielid (neefje of nichtje) in hun gezin willen opnemen. Natuurlijk doen zij uitgebreid veld onderzoek naar achtergronden etc van de beoogde foster ouders en tweewekelijks vinden gesprekken plaats met zowel de ouders als de kinderen. De ouders moeten een baan hebben en de kinderen moeten naar school gaan. Dit wordt ook periodiek gecheckt. Kortom er is een uitgebreide care systeem opgezet om misbruik te voorkomen. Typerend voor de wijze van werken van deze NGO is dat deze samenwerkt met de Nederlandse regering. Indien zij vragen hebben omtrent afkomst en welzijn van kinderen welke onder Nederlandse verantwoordelijkheid vallen (adoptie e.d.) dan benaderenzij deze NGO voor achtergrond informatie. JBCF is thans alleen actief in Phnom Penh maar wil ook graag in het noorden (lees Battambong) een zelfde project opzetten. Hierbij zou samenwerking wellicht mogelijk zijn om zo een aantal kinderen uit "ons huis" terug te brengen naar een familie situatie hetgeen altijd beter is dan verblijf in een huis mits de voorwaarden en controle maar goed is. We spreken af dit nader te onderzoeken en een mogelijke structuur voor te bedenken en op te zetten.

Een tweede project van Billy is het feit dat hij een naaistudio heeft opgezet waar HIV besmette vrouwen werkzaam zijn. Zij verdienen hiermee hun brood en maken met name stoffen tassen. Een plan hiermee zou kunnen zijn dat de tassen in Cambodja gemaakt worden en tegen kostprijs worden geexporteerd naar Nederland. Hier worden ze verkocht (voorzien van bedrijfslogo en eigen ontwerp) en de winst die hierop gemaakt wordt gaat voor 50% naar het foster programma van Billy en voor 50% naar ons huis. Als we dit gerealiseerd zouden kunnen krijgen ontstaat een positie waarbij het huis in Battambong steeds minder afhankelijk wordt van bijdragen uit onze stichting.

Ook dit idee zullen we nader uitwerken maar op het eerste gezicht lijkt het een goed plan en als het zou lopen dan ontstaat structurele funding voor "ons huis".

Hiermee kwam er een einde aan deze trip en met een goed gevoel en vol met nieuwe gedachten en ideeen laat ik me per tuktuk op het vliegveld voor een trip van 12 uur terug naar Nederland. We hopen met de uitkomsten  "ons huis" weer een aantal stappen te kunnen zetten om nog beter, ook op langere termijn, te kunnen zorgen voor de kindertjes die ver weg toch aan onze zorg zijn toevertrouwd!

Nijkerk 25 mei 2009

Henk van Zijtveld